Tekst Louise Brandsma
Foto Ilse Hetterscheid
Corona
Als maatschappelijk werker trek ik er graag op uit: huisbezoeken, verlofbegeleiding, afspraken met collega’s van andere inrichtingen of instellingen. Lekker eropuit in mijn auto (of die van de kliniek), kriskras door Nederland. Van Groningen tot Middelburg, via Roermond of Den Helder, het is echt mijn ding. Geen dag is hetzelfde als je op pad bent.
'Ik miste het om ergens naartoe te reizen voor een kennismaking met, bijvoorbeeld, de vriendin van een patiënt'
Het was dan ook slikken toen we, vanwege corona, vanuit huis gingen werken en alleen naar de kliniek mochten komen als het echt niet anders kon. Alle begeleide (netwerk-) verloven werden ingetrokken. En omdat er geen bezoek meer mocht komen in de kliniek, vonden er evenmin systeemgesprekken en relatiegesprekken plaats. Het duurde even voordat bij mij het kwartje viel: ook geen huisbezoeken meer! Vreselijk. Een van de leukste taken kwam te vervallen. Ik beweer niet dat ik in een zwart gat viel. Dat zou overdreven zijn. Maar wat miste ik het om ergens naartoe te reizen voor een kennismaking met, bijvoorbeeld, de vriendin van een patiënt.
Bankje bij de Oostvaardersplassen
Toen het na drie maanden weer mogelijk werd om, met inachtneming van de gestelde regels, op huisbezoek te gaan, greep ik mijn kans en plande direct een huisbezoek. Ik reed naar Lelystad voor een gesprek met de liefde van een patiënt. Ze was zo blij met haar vriendje en raakte niet over hem uitgepraat. Ze hadden elkaar leren kennen via Facebook en afgesproken op een bankje bij de Oostvaardersplassen. Vanzelfsprekend met anderhalve meter afstand. Maar bij de eerste blik in elkaars ogen was er geen houden meer aan geweest. Corona of geen corona.
Meer medewerker dan cliënt
Nee, ze was zelf nooit verslaafd geweest. Had alleen een keer heroïne gebruikt zodat ze samen met haar verslaafde broertje opgenomen werd in een afkickkliniek. Ze was namelijk heel hecht met hem en kon hem niet missen. Ze had er meer als medewerker rondgelopen dan als cliënt. Ze had andere cliënten enorm geholpen door ze inzicht te geven in hun problematiek. Daar had ze een gave voor. Toen ze werd ontslagen, kreeg ze een jaar methadon voorgeschreven. Ze was helemaal niet verslaafd, dus dat heeft ze mooi verkocht.
Na het gesprek stapte ik weer in mijn auto. Blij met de versoepeling van de maatregelen.
Louise Brandsma is maatschappelijk werker in FPC De Oostvaarderskliniek. Zij schrijft columns over haar werk. Eerder dit jaar verscheen haar bundel 'Technisch mankeert mij niets'. Deze is hier te bestellen.
