Tekst Nienke Ledegang
Foto Rob Gieling
Daar willen zijn waar je het hardst nodig bent. Dat was de reden voor onze collega’s Sharon, Marleen en Monique om zich aan het begin van de coronacrisis te melden bij een ziekenhuis en daar de helpende hand uit te steken, met toestemming van hun werkgever uiteraard. Alledrie hebben ze een verpleegkundige achtergrond, alledrie kijken ze terug op een bijzondere tijd.
Sharon van Meel werkt sinds begin 2020 als verpleegkundige in PI Grave. ‘Ik ben nog niet zo lang afgestudeerd en werkte de ene helft van de week als verpleegkundige in PI Grave en de andere helft in het Radboud UMC. Toen de coronacrisis begon, heb ik in overleg met mijn leidinggevenden redelijk snel besloten om volledig bij het Radboud MC aan de slag te gaan. Dat had een aantal redenen. In de eerste plaats wilde ik zelf graag daar zijn waar de meeste handen nodig waren. Dat was vanzelfsprekend in de acute zorg. Daarnaast leek het mij verstandiger om niet op twee verschillende werkplekken actief te zijn. Je loopt toch het risico iets mee te nemen. In de derde plaats telde mee dat ik jong ben en niet in de risicogroep val. Voor mij is de ‘opoffering’ om met mijn poten in de modder te staan minder groot dan voor oudere collega’s. Voor mij was dit een logische keuze.’
Hoge werkdruk
Sharon kwam terecht op een speciale corona-afdeling. ‘We werkten daar met een heel nieuw samengesteld team van mensen die overal vandaan kwamen. Heel lastig, maar ook mooi om dit samen te doen. Crisis dwingt tot een goede samenwerking. Zeker in het begin was de werkdruk hoog. Niet omdat we de situatie niet onder controle hadden, maar door de onzekerheid. De ziekte was helemaal nieuw, we wisten niks. Daarom waren de regels heel erg streng. We werkten in volledige isolatie. Soms zat ik uren achter elkaar in een isolatiepak. Dat is heel erg zwaar. Ik blijf voorlopig tot en met juni, daarna kijk ik verder.’
Marleen van Acht is de naaste collega van Sharon in PI Grave en meldde zich in maart bij het ziekenhuis in Venray: ‘Ik had al snel nadat de crisis uitbrak het gevoel dat ik iets wilde betekenen op de plek waar het nodig was. Ik kreeg groen licht van mijn leidinggevenden en ben een bijscholing gaan volgen in het ziekenhuis in Venray, waar ik tot dertien jaar geleden werkte. Ik heb in de eerste crisisperiode gewerkt op de afdeling voor mensen die eherstellende waren van COVID-19. Toen de ergste druk achter de rug was, ben ik weer teruggekeerd naar de PI. Ik ben heel blij dat ik dit heb kunnen doen. Naast mijn verpleegkundige werkzaamheden, was ik vooral ook een luisterend oor. Patiënten waren vaak heel emotioneel. Ze hadden echt wel wat meegemaakt, maar konden dat niet zo gemakkelijk delen met familie omdat ze geen bezoek mochten ontvangen. Ik heb heel wat bijzondere gesprekken gevoerd, gezwaaid naar familieleden achter het raam en het dagelijkse gemopper aangehoord – ook belangrijk hoor, als je in het ziekenhuis ligt. Wat dat betreft waren er wel overeenkomsten met het werk in de PI. Ook daar moet ik soms de scherpe randjes van de emotie afhalen. Ik heb in het ziekenhuis wel wat gesprekstechnieken uit de PI kunnen gebruiken.’
'De wereld staat in brand en ik zit hier maar thuis'
Op het hoofdkantoor van DJI werkt Monique Eijkenboom als senior adviseur strategie. Dat is ze niet altijd geweest. Monique is opgeleid als specialistisch verpleegkundige en infectiepreventiedeskundige. Ze werkte vijfentwintig jaar lang in die functies, maar maakte in 2012 de overstap naar DJI, waar ze toen een verpleegkundig adviseur zochten met achtergrond in infectiepreventie. ‘Ik heb een kantoorfunctie en in de eerste week nadat de lockdown werd afgekondigd, zat ik thuis en werd de ene na de andere afspraak afgezegd. Er was gewoon veel minder werk voor mij. “Lekker dan”, dacht ik. “De wereld staat in brand en ik zit hier maar thuis”. Ik heb toen tegen mijn leidinggevende gezegd dat ik me wilde inschrijven op een site voor verpleegkundigen. Daar stond hij helemaal achter. Ook heb ik een mailtje gestuurd naar het ziekenhuis bij mij in de buurt, het Reinier de Graaff in Delft. Op dat moment was het in Brabant grote ellende, maar in Delft was geen tekort aan verpleegkundigen. Wel kreeg ik per kerende post een mailtje dat er heel hard een deskundige infectiepreventie nodig was. Ik ben dus zó die organisatie ingestapt en heb geholpen daar de boel op orde te brengen.’
Mondkapjes
Als deskundige schreef Monique protocollen voor de medische staf, beantwoordde vragen van de werkvloer en had overleg over de uitvoerbaarheid van allerlei maatregelen. ‘Ik hield mij bijvoorbeeld bezig met de vraag: wat als de schorten en mondkapjes straks echt op zijn? Ook checkte ik of de protocollen op de website up to date waren.’
Na tweeënhalve week zat het werk er voor Monique wel zo’n beetje op. ‘Ik heb het er met mijn collega’s in het ziekenhuis over gehad en gezegd dat ik ze met alle liefde nog zou helpen, maar dat ze volgens mij op orde waren. Ik heb toen nog een aantal dagen in het ziekenhuis in Zoetermeer gewerkt, waar meer zieken in een kleiner team waren. Maar toen het op zeker moment ook bij DJI weer drukker werd, heb ik ook daar alles afgerond en weer overgedragen.’
Geen seconde nadenken
Monique vindt het ‘supergaaf’ dat de baas het goed vond dat ze dit deed. ‘Ik had betekenis en kon iets bijdragen, waar ik anders maar op de bank had gezeten. Voor mij geldt: als de baas het goedvindt en als het nodig is, zou ik het zo weer doen.’ Ook Marleen en Sharon vinden het heel fijn dat hun tijdelijke overstap zo gemakkelijk ging. ‘Mijn leidinggevenden hoefden geen seconde na te denken toen we met ons verzoek kwamen en ze leggen ook geen enkele druk op ons om weer terug te keren. Dat vind ik echt fantastisch’, zegt Marleen. Sharon vervolgt: ‘Zeker de eerste tijd was het zo druk dat ik helemaal werd opgezogen door het werk. Dat hielp wel om het werk in de PI tijdelijk echt los te laten. Ik ben uiteindelijk best lang weggeweest, maar kom in juli weer terug en ga dan weer met heel veel plezier in de PI aan het werk.’
