Tekst Jannine van den Berg
Foto Wiebe Kiestra
Afgelopen augustus werd ik gebeld nadat bij een collega thuis voor de deur een explosief was afgegaan. Er bleek een link met zijn werk. Ik schrok me te pletter. Hoe kun je dit thuis, aan je dierbaren uitleggen? Zeggen dat dit bij het werk hoort? Dat zou niet zo mogen zijn. Kort erna volgden nog drie gerichte, intimiderende acties tegen collega’s. De verhalen maken me sprakeloos.
Professionaliteit en moed
Wij werken elke dag aan een veiliger Nederland. Collega’s begeleiden personen die ernstige delicten hebben gepleegd, helpen hen verantwoordelijkheid te nemen en bereiden hen voor op terugkeer in de samenleving. Dat vraagt om professionaliteit, maar ook om moed. Want het is werk dat steeds vaker gepaard gaat met dreiging – niet alleen op de werkvloer, maar ook daarbuiten.
Criminaliteit verhardt en daarmee ook de manier waarop sommigen proberen invloed uit te oefenen op onze mensen. Het raakt me diep dat collega’s die zich inzetten voor de veiligheid van ons allemaal, in hun privéleven worden geïntimideerd. Achter elke medewerker staat een mens, met een gezin, vrienden, een leven buiten de muren.
'Achter elke medewerker staat een mens, met een gezin, vrienden, een leven buiten de muren'
Wij laten onze mensen niet alleen staan. We bieden ondersteuning, doen aangifte en werken nauw samen met politie en justitie om daders op te sporen. Tegelijkertijd investeren we in weerbaarheid en preventie – want niemand mag zich onveilig voelen door het werk dat hij of zij doet.
Een grens voorbij
Toen ik in augustus dat telefoontje beëindigde voelde ik direct de noodzaak om duidelijk te maken dat dit een grens voorbij was. In onze organisatie én in de buitenwereld. Het verhaal van onze collega raakte mij. En het is precies waarom wij moeten blijven staan voor één duidelijke norm: intimidatie en agressie zijn niet normaal, en zullen dat ook nooit worden.
