PI Haaglanden laat de passie voor ons werk zien

‘Ik had nooit gedacht dat dit zou gebeuren, omdat wij zijn opgevoed met het idee dat wat binnen de muren gebeurt, niet naar buiten gaat. Vooral vanwege de veiligheid hadden wij het idee: hier komt nooit een camera binnen. Toch kreeg ik de vraag of ik wilde meewerken aan deze realityserie voor RTL5. Ik heb het thuis besproken, er een paar nachtjes over geslapen en toen ‘ja’ gezegd.’

‘Ik wil de buitenwereld laten zien hoe het er hier aan toegaat. Hopelijk valt dat goed en raken kijkers enthousiast over ons werk. Dit is ook nog eens een psychiatrisch centrum, daar zijn mensen nog minder bekend mee. Ik hoop op begrip, want het is niet makkelijk om te zien wat mensen elkaar en zichzelf kunnen aandoen.’

‘Nieuwsgierigheid was ook een reden om mee te doen. Ik wilde wel eens zien hoe dat gaat, zo’n televisieserie opnemen. Het was spannend. Je zegt wel ‘ja’, maar je weet niet precies wat je kunt verwachten. Ik kende al programma’s van deze groep, het laatste dat ik zag was uit een kinderziekenhuis. Dat zat echt goed in elkaar. We konden merken dat dit een ervaren, professionele filmploeg was.’

Mild geworden

‘Natuurlijk, het blijft televisie: ze willen actie zien, maar dat kan niet altijd. Als iemand in een observatiecel wordt geplaatst, is het lastig als de deuropening gevuld is met camera- en geluidsmensen. Maar het ging steeds beter en makkelijker. Zelfs de collega’s die het niets vonden, zijn milder geworden. Omdat ze zagen dat we de passie voor ons werk konden overbrengen.’

‘In het begin is het vreemd om steeds gevolgd te worden, maar gek genoeg wen je aan de camera. Niets is in scène gezet, alles is puur. Ik heb het gevoel dat we met elkaar een goed beeld hebben geschetst. Dat we proberen mensen te helpen, maar dat dit tegelijkertijd een PPC is, met de P van penitentiair. En dat we op een crisisafdeling werken, waar we de hele dag ‘aan’ staan.’

‘Ik heb veel reacties gekregen, ook intern. Vaak met humor: ‘Hé, BN’er!’, maar ook: ‘Knap dat je dit doet.’

‘Ik zou eigenlijk alleen helpen met de beveiliging. Na twee dagen meelopen ben ik gevraagd om ook voor de camera te komen. Sommige collega’s vonden het lastig. Ik heb veel positieve reacties gehad, maar ook: ‘Dit hoort niet’. Daar hebben we ook begrip voor. Vroeger was dit onbespreekbaar, maar de tijden zijn veranderd.’

‘In het begin werd ik aangesproken als Nicky Meiland. Daar kan je op wachten natuurlijk. Maar ik wilde echt iets vertellen. Er komt zoveel kijken bij dit werk. Er zijn zoveel disciplines die moeten samenwerken. Daarin zijn we een geoliede machine, van de technische dienst en de schoonmakers, tot zorgpersoneel, beveiligers en de directie. We werken hier met ‘blauw’ en ‘wit’. Zorgprocedures en beveiligingsprocedures botsen nog wel eens. Om zo veilig mogelijk zorg te verlenen, is er altijd overleg.’ 

Zenuwen

‘Voor mij zat de spanning bij het filmen niet in de veiligheid, meer in zenuwen voor de camera. Je wil steeds in de camera kijken, of je verspreekt je terwijl je met een bodycam op loopt. Je moet letten op wat je zegt en doet, maar niet te veel, want dan is het niet meer natuurlijk. Wat ook moeilijk is, is om na drie uur filmen enthousiast blijven.’

‘De camera heeft mij vier keer vier uur gevolgd bij complexbeveiliging. Zes of zeven keer bij IBT en bij een IBT-training. Na afloop zijn we nog een uur geïnterviewd. Ik denk dat ik goed heb kunnen overbrengen wat werken in de PI Haaglanden inhoudt. We hebben een hele hechte club, zijn goed op elkaar ingespeeld. Ik hoop dat ik dat ook namens degenen die niet in beeld wilden duidelijk heb gemaakt.’

‘Ik ben mij tijdens de opnames veel bewuster geworden van mijn werk. Van wat we hier meemaken, hoeveel we hier doen. En dat dingen die wij hier heel gewoon vinden, voor de buitenwereld bijzonder zijn. Ook de persoonlijke vragen raakten me. “Wat doet dit met je? Wat voel je?” Daar sta je uit jezelf niet vaak meer bij stil na negentien jaar justitiewerk.’